پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

یکی از آسیب‌های فضای سیاسی کشور، اجازه دادن به برخی از افراد برای ارایه بیانات بعضا پوپولیستی و عموما بدور از اندیشه سیاسی موثر است. از اسیب‌های فضای اداری و سازمانی کشور نیز، کم توجهی به پیگیری عملکرد مدیران توسط نهاد‌های نظارتی با تاکید بر دیوان محاسبات و سازمان بازرسی کل کشور می‌باشد. واقعا عملکرد امثال عبدالملکی چیست و چه کارکردی برای این کشور داشته اند که الان ادعای تانکر هوا کردن دارد؟ بیا پائین سرمون درد گرفت . عبدالملکی، وزیر دولت ابراهیم رییسی گفت: چه فرقی می‌کند که یک کشتی از فرانسه و جا‌های دیگر برای رژیم صهیونیستی بار بیاورد، یا اینکه تانکر‌ها از کشور‌های اسلامی برای رژیم صهیونیستی نفت ببرند، آن را می‌زنیم. از نظر ما فرقی نمی‌کند. جفت این‌ها اهداف مشروع است. اینکه این‌ها مسلمان هستند دلیل نمی‌شود که بگوییم اجازه دهیم این‌ها تجارت خود را انجام دهندو.. محض توضیح برای افکار عمومی عرض می‌شود که ایشان همان فردی است که با یک میلیون تومان اشتغال ایجاد می‌کند و داستان لامبورگینی دارد. قضاوت در خصوص عملکرد ایشان در وزارت کار تعاون و امور اجتماعی، همچنین مناطق آزاد با وعده ۱۰۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری را به افکار عمومی می‌سپاریم.

مشخص نیست که مقامات و مدیران ایرانی با تسلط عموما ضعیف بر زبان انگلیسی، چه اصراری دارند که در مجامع بین المللی، انگلیسی صحبت کنند؟ شیوه صحبت کردن امیرسعید ایروانی نماینده جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل، سوژه شده است. ناگفته نماند که ایشان تنها مقام ایرانی در این خصوص نیستند که اینگونه تپق می زند. اما سوال اینجاست که کشور نظارت عالیه بر مدیران خود حتی برای لهجه و نوع کلمات مورد استفاده ندارد؟ چرا؟آیا وزارت امور خارجه یا نهاد ریاست جمهوری نیاید با صدور بیانیه ای، به این مسئله ورود موثر کنند.

از فیلم و سینما را زیر سوال می‌برد تا نمایشگاه و جشنواره‌ها را، از موسیقی نقد می‌کند تا حراج تهران را. با بیان جملاتی کلیشه‌ای و کف بازاری به هنر و هنرمند حمله می‌کند و در اقدامی سه سطحی و با بهره گیری از دو نقیصه خاص صاحبان آثار (تعارفات معمول ایرانی‌ها و حساسیت پائین آن‌ها به فلسفه، ساختار- کارکرد)، بنوعی حس اغنایی ناشی از فتح کنندگی کاذب می‌رسد. آقای علامه حتی بعید است بداند که چه بلایی روی حوزه هنر می‌اورد و صد البته غافل از توانمندی‌های سازنده خودش است. شاهنامه فردوسی مچش را می‌گیرد و علامه را به کلمه لگد کردن می‌اندازد.